Nico & Fay

Chapter 1: de vakantie & Fay 

Gebaseerd op een waargebeurd verhaal 

Het is de zomer van 2020. Nico, die jaarlijks enkele keren naar Roemenië afreist voor een vakantie met zijn familie, zit nodeloos op zijn telefoon. Het is warm, ongeveer 35 graden, zweet druppels druppen langzaam van zijn voorhoofd, evenals zijn t-shirt die inmiddels één met zijn rug is geworden.  Zijn vader roept: ,,Nico geef jij de varkens even eten', dit doet hij genoegzaam, iets wat amateuristisch giet hij de gemalen brood met soep in de metalen bak waarna de varkens zich vermakelijk verzadigen aan een stevige maaltijd. 

Nico gaat naar binnen voor verkoeling. Roemenië is leuk, maar in de Karpaten van Transilvanya, behoorlijk warm. Hij pakt zijn telefoon en scrolt scrolt en nog eens scrolt totdat hij een profiel ziet, het is een meisje, dat uit dezelfde woonplaats als hijzelf komt. Hij bekijkt de naam, ziet de foto en het feit dat ze van honden houdt. Fay heet ze. Fay woont in een schippersdorp; één waarvan het ooit de grootste binnenhaven van Nederland was. Hij gaat door haar foto's heen. Een met haar moeder, vader en zusje Dees. Ze is smal, skinny noemen we dat anno 2020. Daar val ik wel op en hij bekijkt andere posts. Mooie ogen valt hem op. Ogen die een verhaal vertellen. Een uniek en veelzeggend verhaal, een die inspireert. 

             Fay heeft een brede glimlach, leuke bos met haar. Nico besluit Fay een berichtje te sturen. Maar wat zal hij haar dan sturen, dat is nog maar de vraag. Nico is geen verlegen man. Verlegenheid is iets wat hem gewoon niet is meegegeven, een kunst, noem het art van het karakter. Maar als het op vrouwen gaat, wat is dan de beste openingszin? Toch probeert hij het en stuurt Fay een berichtje. Het gaat via Messenger, Facebook, dat is ook de manier waarop ze elkaar leerden kennen. Fay reageert: "hoihoi", en dat was het begin van een lange conversatie met elkaar. De berichtje gingen heen-en weer en op een gegeven moment vroeg Nico aan Fay om haar telefoonnummer. 

Nico gaat downtown. Eerst moet hij brood en vlees gaan halen in het centrum, Miercurea-Ciuc. Zijn moeder belt: "we kunnen ook samen gaan eten", waarna ze nakomt. Boekarest, Cluj-Napoca en Miercurea-Ciuc zijn de grotere steden in Roemenië.

Wat er daarna volgde was een verhaal van twee mensen met ieder hun sterke en nog te ontwikkelen kanten, liefde, hartstocht, intimiteit, verdriet, geluk, veiligheid en het gevoel van 'thuiskomen' waren belangrijke onderdelen die samen zorgden voor een compleet totaal plaatje en hebben een vergelijkbaar onmiskenbaar verlies, hun dierbare baken, verlichting in zware tijden en reddingsboei bij tsunami's, een rots in de branding die nooit stopt met shinen en onvoorwaardelijke liefde kent: hun moeder. 

Wordt vervolgd.